شرح حال

۰ نظر

حمید رضا باقری

برجام تصمیم نظام بود

۱۴ ارديبهشت۰۰

✅ این روزها که کاسه دولت بیشتر به چه کنم؟ چه کنم؟ افتاده است، باز بحث اینکه برجام تصمیم یک دولت نبود و تصمیم نظام بود؛ داغ شده است.

✅ بنده خدایی خیلی روی این نظر پافشاری می‌کرد.

🔻از او سوال کردم: شما بگو اگر دولت روحانی برود و مثلا سعید جلیلی روی کار بیاید، برجام ادامه پیدا می‌کند یا برای کنار زدن تحریم‌ها عوض صرف مذاکره دنبال روش‌هایی چون دور زدن تحریم و قدرتمند کردن و بی‌اثر کردن تحریم می‌روند؟! رویکرد مدیریت کشور عوض می‌شود یا خیر؟!

🔻گفت: نمی‌دانم!

گفتم: انصاف به خرج بده واقعا سیاست خارجی ما عوض نمی‌شود؟ برجام ادامه پیدا می‌کند؟

گفت: نه ادامه پیدا نمی‌کند.

🔻پرسیدم: خب اگر با آمدن یک دولت جدید، برجام کنار می‌رود و این سیاست دنبال نمی‌شود، چطور این سیاست نظام است که یک دفعه با تغییر دولت عوض می‌شود؟! این چه سیاست نظامی است که با آمدن روحانی می‌آید و با رفتنش می‌رود؟!

🔻 بنده خدا؛ گفت: من می‌گویم باید تصمیم نظام باشد؛ باید رهبری پرونده برجام را بر عهده می‌گرفت و می‌گفت دولت کاره‌ای نیست و خودش کار را پیش می‌برد؛ این برنامه کلان قانونا در اختیار رهبری است، نه رئیس جمهور که امروز دولت بخواهد پاسخگوی آن باشد.

🔻 گفتم: بخشی از این حرف درست است که باید رهبری کار کلان را مشخص کند؛ بله یک راهبردهای کلان را رهبری باید مشخص کند که کرد و مکتوب خط قرمزهایی مشخص کرد که اینها راهبرد کلان ما است و نباید زیر پا گذاشته شود؛ اما چه کردند؟! رفتند مذاکره کردند بعد گفتند ما نتوانستیم خطوط قرمز را زیر پا نگذاریم.

🔻اما بخشی از این حرف هم غلط است، اگر می‌گویید رهبری اصلا به یک گفتمانی که مدعی حل مشکلات کشور با برجام است و بر این اساس از مردم رأی می‌گیرد؛ فرصت ندهد بیاید خود را محک بزند؛ این یعنی همان دیکتاتوری؛ این یعنی شاهنشاهی، در حالی که ما جمهوری هستیم.

🔻ما سه نوع مدیریت اجتماع داریم:

👈 یکی دیکتاتوری است که مردم هیچ اختیاری ندارند که مثل این کشورهای عربی است؛

👈 یکی سالوسی و فریب است؛ پوپولیستی است که مردم اصلا نمی‌دانند دنیا چه خبر است و سردمداران به اسم جمهوری و اراده مردم بر آنها حکومت می‌کنند؛ اما کار خود را می‌کنند نه آنچه اراده مردم است و این کشورهای مستکبر غربی اینچنین هستند.

👈 یکی هم مدیریت اسلامی است که بر اساس تبیین است و در واقع راهبری مردم با تبیین است. مردم صرفا بستر قدرت نیستند مردم خودشان هدف هستند، مردم موضوعیت دارند نه طریقیت، هدف این رهبری رشد مردم است، رشد مردم هم نه با دیکتاتوری و چوب محقق می‌شود نه با فریب و سالوسی.

🔻 راهبرد راهبری اسلامی تبیین است «لا إِکْراهَ فِی الدِّینِ قَدْ تَبَیَّنَ‏ الرُّشْدُ مِنَ الْغَی‏» است، اکراهی نیست بلکه فرصت خطا به مردم داده می‌شود و در کنارش تبیین می‌شود تا خود مردم تجربه کنند و رشد و غی را تشخیص دهند.

تا فردا نگویند آن راه درست بود نگذاشتید؛ تا خودشان راه رشد را انتخاب کنند و با این انتخاب آزاد است که بعد از انتخاب مردم بر آن استقامت می‌کنند؛ نه با تحمیل، این روش همه انبیاء بوده است؛ در حکومت همه انبیاء این مردم بودند که حافظ حکومت بودند و بعد از ایمان به درستی و صدق ولی‌الله همراه او استقامت می‌کردند و پا به پای او پیش می‌رفتند.

🔻پس از تبیین ولی‌الله است که حجت نصرت خدا در صورت همراهی ولی‌الله و یا به خود واداشته شدن در صورت عدم همراهی ولی خدا تمام می‌شود.

«وَمَنْ یُشَاقِقِ الرَّسُولَ مِنْ بَعْدِ مَا تَبَیَّنَ لَهُ الْهُدَىٰ وَیَتَّبِعْ غَیْرَ سَبِیلِ الْمُؤْمِنِینَ نُوَلِّهِ مَا تَوَلَّىٰ وَنُصْلِهِ جَهَنَّمَ ۖ وَسَآءَتْ مَصِیرًا»(نساء- ۱۱۵)

هر کس بعد از آنکه راه‌ هدایت برایش تبیین شد، آنگاه بعد از تبیین با پیامبر مخالفت و دشمنی کند و از راهی جز راه مؤمنان پیروی نماید، او را به همان سو که رو کرده واگذاریم...

🔻مسیر رهبری دینی از تبیین است. رهبری نمی‌تواند دیکتاتور باشد و با زور و تحکم یک قشر خاص، مردم را پیش ببرد؛ اسلام به او این اجازه را نمی‌دهد.

........................

📌به شرح حال بپیوندید👇

۰ نظر

حمید رضا باقری

جنگ با نفاق

۱۴ ارديبهشت۰۰

🎙 آیت‌الله حائری شیرازی:

✅ جنگیدن با کافر و مشرک فقط اخلاص می‌خواهد ایثار می‌خواهد اما جنگیدن با منافق ولو طرف مخلص باشد و ایثار گر باشد کافی نیست، باید خیلی هوشیار باشد. جنگ با نفاق، جنگ بسیار پیچیده‌ای است.

✅ مشرکین در ابتدای امر روی بت‌های خودشان تکیه می‌کردند که این‌ها موثرند، کارایی دارند و همه کاره بت‌ها هستند، مسلمان‌ها روی این که همه کاره خدا است و بت‌ها هیچ کاره هستند تکیه داشتند.

همه می‌دانستند مشرک چه می‌گوید مسلمان چه می‌گوید، می‌دانستند چه کسی مؤمن است و چه کسی کافر است، تکلیفشان را مردم می‌دانستند. این خانه مومن بود، مردم نماز می‌خواندند، روزه می‌گرفتند، اخلاق اسلامی را رعایت می‌کردند. آن خانه کافر بود مشرک بود، بت خانه می‌رفت، اخلاقش، رفتارش، گفتارش، همه چیزش مشخص در راستای بت‌ها بود.

✅ مسلمان‌ها می‌کشتند و کشته می‌دادند، یک روز مسلمان‌ها پیروز می‌شدند، یک روز کافرها، تکلیف روشن بود اما وقتی منافقین پیدا شدند دیگر مشرک و کافر دیروز که بت خانه می‌رفت امروز مسجدساز شد! حرفش نگاه می‌کردی می‌گفت خدا، اسلام، دین و هر قدمی بر می‌دارد اسمش را می‌گذاشت وظیفه شرعی.

✅ آن که بت‌خانه می‌سازد، همه می‌دانند بت است، اما آن که بت خانه را به شکل مسجد درست می‌کند، چکار می‌شود با او کرد؟ با نفاق چگونه می‌شود برخورد کرد؟ کار بسیار دشواری بوده است.

علی (علیه السلام) در حیات رسول خدا (صل الله علیه و آله) با کفر و شرک می‌جنگیده است، طرفش عمر بن عبدود بوده، مرحب خیبری بود، عتبه بود، شیبه بود، ولید بود و حریف آن‌ها می‌شد، اما بعد از آن حضرت طرفش نوع دیگری وارد عمل شد؛ این جا، کار خیلی ظریف است.

✅ حضرت ۲۵ سال به انتظار روزی می‌نشیند که همه مسلمان‌ها بیایند سراغش و همه شان از او بخواهند که بیا این پرچم را بردار. وقتی هم که حضرت قبول کرد، خب نماز خوان‌ها با او جنگیدند. طلحه و زبیر نماز می‌خواندند، روزه می‌گرفتند، زبیر از سرآمد جهادگران بود.

حالا کفر و شرک در زیر پرچم زبیر می‌خواست کار کند. این کار، کار بسیار دشواری است. شیطان برای برنامه زبیر خیلی سرمایه گذاری کرده بود.

✅ در جنگ با علی (علیه السلام) وقتی ‌ام المومنین که قرآن می‌گوید «و ازواجه امهاتم» زنان پیغمبر مادران مومنین‌اند، ‌ام المومنین را آوردند به جنگ او؛ چکار کند؟ این جا جنگیدن سخت است.

حضرت چه بکند؟ اگر به عائشه هتک بشود، بد است، به حال خودش هم گذاشته بشود باز بد است.

✅ جنگیدن با اهل نماز سخت است. باید طرف یک جوری کار کند که به او نگویند نماز را شکستی، اهل نماز را کشتی و به او هم گفتند آخر.

جنگ کردن با نفاق، با کفری که لباس اسلام پوشیده، لباس حق به جانب پوشیده، مشکل است، دشوار است.

✅ امامان ما در عاشورا توانستند این لباس حق را از بَر کفر و شرک در بیاورند و مردم قیافه واقعی کفر و شرک را ببینند. یعنی حضرت مقاومت کرد تا آن‌ها هر کار دلشان خواست کردند و با عمل خودشان، خودشان را معرفی کردند. با خون معرفی شدند. اگر اسارت اهل بیت نبود، مردم نمی‌دانستند که این‌ها کافر و مشرک‌اند، خیال می‌کردند این‌ها مسلمان‌اند. مقابله با منافق به کمک خون و مظلومیت ممکن است. منافق اگر فرصت پیدا نکند خودش را نشان بدهد، نمی‌شود گفت که این کفر است، این شرک است. باید کار کند تا خودش را بارز و آشکار کند.

........................

📌به شرح حال بپیوندید👇

۰ نظر

حمید رضا باقری

سیاست پرتقالی

۱۴ ارديبهشت۰۰

🍊ظریف: خواهری یک پرتقال دارد و بچه همسایه می‌گوید تو حق نداری پرتقال داشته باشی؛ باید آن را به من بدهی. شما مثل یک قهرمان وارد می‌شوید، پرتقال را به برادر می‌دهید و از او امضاء می‌گیرید که بعد از خوردن پرتقال پوستش را به خواهر بدهد؛ برادر پرتقال را می‌خورد و پوستش را هم در آشغال می‌اندازد، شما هم یک مصاحبه می‌کنید و می‌گویید من خیلی شاهکار دیپلماسی هستم و از مشکلاتی هم که مادر با دادن پرتقال به خواهر بر سر راه دیپلماسی شما ایجاد کرده است، انتقاداتی می‌کنید.

🍊 روحانی: خواهر و برادری هر کدام یک پرتقال دارند، می‌خواهند پرتقال‌هایشان را بخورند، آنها را دعوت می‌کنید که پرتقال‌هایتان را به من بدهید تا در ۱۰۰ روز بعد، عوضش ۱۰ پرتقال به شما بدهم، چند روز بعد خودت پرتقال‌ها را می‌خوری و ۱۰۰ روز بعد هم برای خواهر و برادر پیام می‌فرستید، ان شاء الله اگر یک بار دیگر پرتقال به من بدهید در ۱۰۰ روز بعد ۲۰ پرتقال به شما می‌دهم!

🍊 قالیباف: به خواهر و برادر می‌گویید پرتقال‌هایتان را به روحانی ندهید، حی علی خیر العمل منم منم مرد عمل؛ اما خواهر و برادر از این شعارهای قدیمی خوششان نمی‌آید و پرتقال‌هایشان را به روحانی می‌دهند؛ بعد از ۱۰۰ روز این‌بار سعی می‌کنید بیشتر دل‌ربایی کنید و شعارهایتان را به روز می‌کنید؛ هم خوشکلم هم بورم حتما رئیس جمهورم؛ اما باز هم خواهر و برادر خوششان نمی‌آید و شما مجبور می‌شوید یا به فکر میوه‌های بعد یا ۱۰۰ روز بعد و شعار بعد باشید.

🍊 جلیلی: با بچه همسایه که می‌گوید شما حق نداری پرتقال داشته باشی وارد مذاکره می‌شوی؛ مذاکرات را طولانی می‌کنید و به خواهر می‌گویید شما آرام آرام پرتقالت را بخور هسته‌هایش را هم نگه دار که بکاریم و درخت پرتقال را یک دفعه رو کنیم و چشم این بچه همسایه را کور کنیم. بعد از ۱۰۰ روز وقتی درخت پرتقال را رو می‌کنی؛ پسر همسایه تو را تهدید به جنگ می‌کند؛ پای قطع شده‌ات را روی میز می‌گذاری می‌گویی ما را از چه می‌ترسانید من این پایم را در جنگ از دست داده‌ام.

سیاست پرتقالی ظریف
دریافت
مدت زمان: 7 دقیقه 10 ثانیه

........................

📌به شرح حال بپیوندید👇

۰ نظر

حمید رضا باقری

اختلاف افق و شب قدر واقعی

۱۴ ارديبهشت۰۰

⁉️ در روایات شب‌های ۱۹، ۲۱ و ۲۳ ماه رمضان به‌عنوان محتمل‌ترین شب‌ها برای شب قدر، شب نزول قرآن، در ماه مبارک رمضان ذکر شده است؛
👈«شَهْرُ رَمَضانَ الَّذی أُنْزِلَ فیهِ الْقُرْآن‏»(۱۸۵ البقره).
به خصوص شب ۲۳‌ام از دو شب قبل محتمل‌تر است که همان شبی باشد که ملائک در آن نازل می‌شوند.
👈«تَنزَّلُ الْمَلَئکَةُ وَ الرُّوحُ فِیهَا بِإِذْنِ رَبِّهِم مِّن کلِّ أَمْرٍ - سَلَامٌ هِىَ حَتىَ‏ مَطْلَعِ الْفَجْر» (۴-۵ القدر)
و تقدیرها در آن رقم می‌خورد.
👈«إِنَّا أَنزَلْنَهُ فىِ لَیْلَةٍ مُّبَارَکَةٍ إِنَّا کُنَّا مُنذِرِینَ - فِیهَا یُفْرَقُ کُلُّ‏ أَمْرٍ حَکِیمٍ» (۳-۴ الدخان)

⁉️اما با توجه به اختلاف افق‌ها در کشورهای مختلف، این سوال برایم مطرح بود که ممکن است مثلا شب‌ ۲۳‌ام ماه مبارک در هر کشوری با یک بازه چند روزه متفاوت از کشور دیگر باشد پس آن شب قدر واقعی در عالم تکوین که آن اتفاقات در آن رقم می‌خورد ممکن است مثلا شب ۲۰ ماه یا ۲۴ ماه برای ما باشد.

✅ این سوال را از استادمان پرسیدم که ملاک شب قدر در این افق‌های مختلف، کدام کشور است؟ استاد ما فرمودند همین سوال را از مرحوم آیت‌الله خوشوقت پرسیدم و ایشان پاسخ دادند که ملاک آن آنجایی است که حضرت حجت(عج) حضور داشته باشند.

✅ اخیرا دیدم همین سوال را از شهید آیت‌الله عبدالحسین دستغیب نیز کرده‌اند و ایشان پاسخ مفصلی داده‌اند که نکات جالبی دارد و خلاصه‌ای از آن را اینجا می‌آورم:
🔻شب اول ماه عبارت است از آن شبى که موقع غروب آفتاب، ماه از تحت الشعاع آفتاب خارج شده باشد به مقدارى که اگر موانع جوّى نباشد، قابل رؤیت باشد و هرگاه در شهرى رؤیت هلال شد، شکى نیست اگر بلادى نزدیک به آن بلاد یا اگر دور است امّا در افق موافق با آن بلاد مى‏‌باشد، همان شب، اول ماه آنها خواهد بود؛ و این مسأله اتفاقى جمیع فقهاست و اما نسبت به‏ سایر بلاد بعیده که توافق با آن بلاد در افق ندارد، اکثر فقها بر این هستند که براى آنها شب اول ماه شرعاً نیست لیکن عده‏‌اى از فقها فرموده‏‌اند:
فرقى نیست بین بلاد بعیده و قریبه بلکه اگر در بلدى رؤیت هلال شد، در جمیع بلاد، آن شب اول ماه است. و دلیل ایشان اطلاق صحیحه هشام است:
👈«عن ابى عبداللَّه‏ (علیه السلام) قال: ان کانت له بینة عادلة على اهل مصرانهم صاموا ثلاثین على رؤیته قضى یوما» «کسى که به واسطه ندیدن هلال ۲۹ روز ماه رمضان را روزه گرفته و بعد بیّنه عادله پیدا شد بر اینکه در شهرى از شهرها سى روز روزه گرفته‌اند، به واسطه رؤیت هلال در شب قبل آن پس باید یک روز قضا بگیرد.»
👈«و ایضاً موثقة البصرى عنه قال: فان شهد اهل بلد آخر فاقضه». «اگر شهادت دهند اهل شهرى که رؤیت هلال نموده‏‌اند، پس آن روز را که یوم الشک بوده و روزه نگرفته، باید قضا بکند».

🔻همین قول را صاحب جواهر و صاحب مستند و صاحب مستمسک تقویت فرموده‏‌اند، پس مقتضاى اطلاق صحیحه هشام و موثقه بصرى همانطور که مورد فتواى جماعتى از فقها مى‏‌باشد این است که اگر هلال رؤیت شود در شهرى از شهرها آن شب اول ماه است در جمیع بلاد و پس از گذشتن ۲۳ شب، براى درک فضیلت لیلة القدر آن شب را باید به عبادت احیا داشت.

🔻بالجمله به مقتضای این دو روایت شب ۲۳‌ام که شبهه لیلةالقدر در آن است، واقعاً یکى بیش نیست لیکن چون اکثر فقها صحیحه مزبور را مقید دانستند به بلاد قریبه یا موافقه در افق یعنى رؤیت هلال در بلدى سبب نمى‏‌شود براى حکم به اول ماه‏ براى بلاد بعیده مخالف با آن در افق بلکه مختص به همان بلد و بلاد قریبه یا موافقه با آن است. مثلًا کسى که به حساب رؤیت هلال در بلدش یا بلد موافقه شب شنبه ۲۳ مى‏‌باشد و چون در بلاد بعیده مخالف در افق با آن بلد یک شب قبل رؤیت هلال شده، شب جمعه ۲۳ مى‏‌شود باید شب جمعه و شب شنبه هر دو را به عبادت احیا بنماید تا یقین به درک فضیلت شب ۲۳ واقعى نموده باشد.

🔻و مقتضاى عدم تمامیت و مقید بودن دو روایت، به حسب اختلاف بلاد امکان تعدد لیله ۲۳‌ام رمضان است.
و اگر سؤال دیگرى شود که بلاد مختلف است از حیث طلوع و غروب آفتاب بلکه بعضى بلاد، شب و در همان وقت بعضى روز است، در جواب گوییم: ظاهر آیه این است که لیلةالقدر هر بلدى از اول غروب آن بلد است تا طلوع فجر در آن بلد، بنابراین، لیلة القدر به اختلاف بلاد ۲۴ ساعت مى‏‌شود و لذا در احادیث معتبره وارد شده است که روز قدر در فضیلت مثل شب‏ قدر است و شاید سرّش همین باشد که روز قدر در شهرى، شب‏ قدر است در شهر دیگرى و بالجمله در مدت ۲۴ ساعت تنزل الملائکة و الروح است.

........................

📌به شرح حال بپیوندید👇