🔻در تقابل ایران با اسرائیل و آمریکا، همیشه گزینه حمله اتمی چالش‌برانگیز بوده و هست.
✅ عده‌ای می‌گویند: وقتی آمریکا و اسرائیل به عنوان دشمن اصلی ما سلاح اتمی دارند و تجربه نشان‌داده، اگر لازم شود هیچ تعارفی در استفاده از آن ندارند، پس ما هم باید سلاح اتمی داشته باشیم.
📌در پاسخ، برخی می‌گویند: ما به مرحله‌ای از تکنولوژی رسیده‌ایم که در عرض دو هفته می‌توانیم به سلاح اتمی دست پیدا کنیم و همین «در آستانه دست‌یافتن به سلاح اتمی بودن»، برای ما بازدارندگی کافی دارد.
✅ اما طرفداران داشتن سلاح اتمی می‌گویند: دو هفته بعد از حملات اتمی، شما دیگر ضربه را خورده‌ای و داشتن سلاح اتمی ارزشی برای شما ندارد. سلاح اتمی برای بازدارندگی آن است نه استفاده، وقتی سلاح اتمی داشتی از همان ابتدا، کسی جرئت حمله به شما را نخواند داشت.
شما الان توان ساخت بمب اتم ظرف دو هفته را دارید اما معلوم نیست بعد از حملات اتمی هم این توان را داشته باشید و دشمن اگر کار به جایی رسید که بخواهد از سلاح اتمی استفاده کند، چنان این گزینه را باقدرت تمام استفاده میکند که شما توان تدارک ضربه متقابل برایت باقی نماند.
دین ما، به ما دستور داده است که: «أَعِدُّوا لَهُمْ مَا اسْتَطَعْتُمْ مِنْ قُوَّةٍ» (الانفال:۶۰) آنچه از قدرت داریم در مقابل دشمنان باید به نمایش بگذاریم، تا از همان ابتدا دشمنان جرئت ضربه به ما را پیدا نکنند.
📌اما مخالفان داشتن سلاح اتمی پاسخ می‌دهند: سلاح اتمی در دست ما، سلاحی است که هیچ‌وقت قابلیت استفاده از آن را نداریم، چون حجم میلیونی کشتاری که از بی‌گناهان به دنبال دارد و تبعات گسترده و همه‌گیر زیست‌محیطی آن، موجب هلاک حرث و نسل امروز و آینده است.
دین به ما آموخته است «و لا تَزِرُ وازرةٌ وزرَ أُخری» دامنهٔ مجازات نباید به بیش از کسانی کشیده شود که استحقاق آن را ندارند و اگر هم موارد جزئی مثل «تترس» از این قاعده استثناء شده است و شامل «الضرورات تتقدر بقدرها» می‌شود؛ در خصوص سلاح اتمی حجم نفی و نقض این قاعده آنقدر عظیم و تکرار شونده است که عملا عمومیت آیه را نقض میکند؛ بنابراین چنین استثنائی پذیرفته نیست، چراکه اولا جنگ اتمی به یک بمب محدود نمی‌شود و حتی ظرفیت این را دارد که اصل حیات روی کره زمین را به خطر بیاندازد، ثانیا به یک بازه زمانی محدود نیست و تبعات زیست محیطی آن برای نسل‌ها باقی می‌ماند.
🎙حضرت آقا در دیدار اعضای مجلس خبرگان رهبری در ۴ اسفند ۱۳۹۹ در مورد داشتن سلاح اتمی برای ما می‌گویند:
👈 «فکر اسلامی ما می‌گوید سلاحی که در [کاربرد] آن، غیر مسلّحین، غیرنظامی‌ها، و مردم عادّی تلف می‌شوند، این سلاح ممنوع است؛ حالا هسته‌ای باشد یا شیمیایی باشد یا غیر اینها؛ این سلاح ممنوع است. ما به‌خاطر نظر اسلام است که نخواستیم دنبال این سلاح برویم.»
✅ موافقان داشتن سلاح اتمی در پاسخ می گویند: همه این استدلال‌ها برای استفاده از سلاح اتمی است، نه داشتن آن و منافعی که ما گفتیم برای داشتن و نمایش سلاح اتمی بود و اینها منافاتی با هم ندارند.
📌 اما مخالفان پاسخ می‌دهند: دشمنان ما به‌خوبی می‌دانند ما از سلاح‌های کشتارجمعی ولو در جنگ و وقتی علیه ما استفاده شده باشد، استفاده نخواهیم کرد، تجربه هم این را نشان داده است، بنابراین این نمایش برای آنها که باید باور کنند باور کردنی نیست و برای عموم که نباید، باور کردنی است و امکان پدیدآمدن یک اجماع عمومی علیه ما و مهجور کردنمان را فراهم میکند، درحالی‌که نداشتن این سلاح و اظهار مخالفت علنی با آن، ما را در موضع طلبکار قرار می‌دهد و می‌توانیم در اذهان عمومی دشمنان خود را محکوم کنیم.
🔻 اما یک ابهام این وسط می‌ماند، سناریوی ما در صورت حمله اتمی برای دفاع از خودمان چیست؟!
ممکن است نیروهای نظامی برای این گزینه سناریوهای مختلفی از تقابل منطقه‌ای، دفاع با سامانه‌های مختلف قبل از اصابت و... را تدارک دیده باشند اما هیچ‌کدام از این سناریوها ۱۰۰ درصد نیست.
📌ولی یک سناریو امیدبخش و ۱۰۰ درصد است و آن اتکا به قدرت الهی است، اگر ما در مسیر تعبد و ولایت الهی باشیم، خداوند مسیر بن‌بست برای ما نمی‌گذارد. همان خدایی که دریا را بر موسی(ع) شکافت، همان خدای ما است. «کَلاَّ إِنَّ مَعی رَبِّی سَیَهْدینِ» مخصوص به موسی (ع) نبود. همان خدایی که طیر ابابیل را داشت، قفل‌های درب را بر یوسف(ع) باز کرد، آتش را بر ابراهیم(ع) سرد کرد، همان خدا در جنگ ۸ساله هم بود، در موقعیت‌های مختلف بعد از انقلاب هم بود، اگر جایی زور ما نمی‌رسد، آنجا است که اتفاقا باید خیالمان راحت‌تر از جایی که زورمان می‌رسد باشد. چون مضطر حتماً جواب می‌گیرد. «أَمَّنْ یُجیبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ یَکْشِفُ السُّوءَ»
...........
مطلب مرتبط:
سلاح برتر از سلاح اتمی سلاح حجت است...
«آیت‌الله حائری شیرازی»
صلح امام حسن(ع)، بزرگترین سلاح را از دست معاویه و بنی امیه و همه اشرار گرفت، یعنی سلاح مردمی بودن، سلاح موجه بودن، سلاح منطقی بودن، این صلح، آنها را خلع سلاح کرد؛ چون لباس حق به جانب را از تن آنها بیرون کشید و چهره حقیقیشان را نشان داد تا هر انسانی که به دنبال حجت حرکت میکند، از آنها فاصله بگیرد و به دنبال کسانی برود که منطقی حرکت می‌کنند و برای کارشان دلیلی دارند و تناقضی در برنامه‌شان نیست. سلاح برتر «حجت» است، نه «بمب اتم».
اشرار خیال می‌کنند که سلاح کشتار جمعی بالاترین سلاح‌هاست؛ چون انسان را نشناخته‌اند. همه چیزشان خوب است به جز انسان شناسی‌شان همه چیز را شناخته‌اند، به جز خودشان را؛ همان طور که انسان همه چیز را می‌بیند به جز خودش را همه چیز را در درس‌ها و آزمایشگاه می‌شود تجربه کرد جز خود انسان را، آزمایشگاه انسان کل عالم است، کل تاریخ است؛ چون وجودش بزرگ‌تر از این است که در آزمایشگاه بگنجد آنها کوچک‌ها را آزمایش کردند؛ اما از آزمایش خودشان غافل ماندند. آنها خیال می‌کنند که هر کس مسلح به سلاح کشتار جمعی باشد، برنده نهایی است. اگر این طور باشد پس فروپاشی شوروی را چطور توجیه می‌کنید؟ وقتی که نظام کمونیستی به دلایل «انسانی» سرنگون شد در زرادخانه او بیشترین سلاح‌های هسته‌ای وجود داشت و موشک‌هایش دوربردترین و دقیق‌ترین موشک‌ها بودند و به همین دلیل هم اولین انسان را به فضا بردند.
وقتی که انسان حجت را از دست می‌دهد انسان‌های حجت طلب را هم از دست می‌دهد. در نتیجه تنها انسان‌های فرصت طلب برای او می‌مانند و فقط می‌تواند فرصت‌طلب‌ها را با خودش متحد کند، فرصت‌طلب هم می‌آید که چیزی بگیرد، نه اینکه چیزی بدهد.
هرچه دست انسانها از حجت خالی‌تر می‌شود، فرصت‌طلب‌ها برای دادن فرصت به آنها، قیمت و نرخ بالاتری را مطالبه می‌کنند، وقتی که عملی از دید انسان یک عمل جنایی است اعلام انصراف میکند و حاضر است زندان برود، اما مظلومین را تیرباران نکند. در چنین شرایطی آن کسی که می گوید: ما بازاء می‌خواهم می‌گوید: این نحوۀ آدم کشی نرخ دارد؛ نرخ دیروز برای جنایات دیروز بود و امروز وضع سخت‌تر شده است. لذا مطالباتش بیشتر می‌شود و امکانات بیشتر می‌خواهد.
