از امام رضا به روایت از امیرالمؤمنین به روایت از پیامبر اکرم (صلوات الله علیهم اجمعین) روایت است:
«لاَ تَزَالُ أُمَّتِی بِخَیْرٍ ما»
پیوسته امت من در خیر و خوشی باشند ما دامی که این صفات را دارند:
«تَحَابُّوا» به یک دیگر محبت می‌کنند.
«وَ أَدَّوُا اَلْأَمَانَةَ» امانت داری می‌کنند.
«وَ اِجْتَنَبُوا اَلْحَرَامَ» از حرام دوری می‌کنند.
«وَ أَقْرَوُا اَلضَّیْفَ» میهمان نوازی می‌کنند.
«وَ أَقَامُوا اَلصَّلاَةَ» نماز را برپا می‌دارند.
«وَ آتَوُا اَلزَّکَاةَ» زکات دهند.
«فَإِذَا لَمْ یَفْعَلُوا ذَلِکَ اُبْتُلُوا بِالْقَحْطِ وَ اَلسِّنِینَ»
اگر این چنین نباشند به قحطی و خشکسالی مبتلا می‌شوند.
....
با توجه به دیگر روایات تک تک این امور مایه برکت در زندگی فردی و اجتماعی هستند. کسانی که مسائل فرهنگی_دینی و اقتصادی را کاملا جدا از هم می‌بینند یا هنر کنند ارتباطات این مسائل را از نگاه تاثیرات مادی تحلیل می‌کنند این روایات جایی در برنامه ریزی آنها ندارد.
خوشی را مساوی شاخص رفاه برای غربی‌ها بگیرید، در روایت می‌گوید این پارامترها مهم‌ترین عوامل موثر برای افزایش شاخص رفاه در جامعه است.
اقامه صلوة و میهمان نوازی و محبت به یکدیگر و... موجب افزایش رفاه (خوشی) جامعه است.