برخی از مردم گمان می‌کنند، آیه «إِنَّا فَتَحْنَا لَکَ فَتْحًا مُبِینًا» در آغاز سوره مبارکه فتح، اشاره به قضیه فتح مکه یا فتحی بزرگ شیبه آن دارد! اما برعکس، این آیه مربوط به قضیه عدم فتحه مکه است، درحالی که پیامبر اکرم خواب وارد شدن به مکه را دیده بودند و بشارت آن را برای یارانشان نقل کرده بودند.
مسلمانان به گمان تحقق وعده پیامبر اکرم در آن سال، در ایام حج به قصد وارد شدن به مکه و زیارت خانه خدا، همراه با قربانی‌های خود، از مدینه راه‌افتادند و در ذوالحلیفة، مُحرم شدند، اما با ممانعت کفار قریش برای وارد شدن به مکه و تهدید جنگ، مواجه شدند، کار به ایستادگی یاران پیامبر درحالی که سازوبرگ جنگی نداشتند و بیعت شجره کشید، پس از خبر مقاومت نشان دادن یاران پیامبر، چند دور مذاکرات غیر مستقیم صورت گرفت و واسطه‌ها پیام‌ها را رد و بدل کردند و سرانجام، قضیه به قرارداد صلحی با پیامبر (صلی الله علیه و آله) منتهی شد که برخی چون خلیفه دوم به آن معترض بودند و برخی از مفاد قرارداد را ذلیلانه می‌دانستند!
مسلمانان برخلاف بشارت پیامبر، آن سال وارد مکه نشدند و صرفا با یک قراداد صلح بازگشتند.
این قرارداد صلح را خداوند به فتح آشکار تعبیر می‌کند و همین قرارداد فضایی برای مسلمانان فراهم ساخت که به جنگ یهود بروند و شر آنها را بکنند و مدتی بعد هم به علت نقض برخی مفاد قرارداد توسط برخی از مشرکین مکه، آن را نقض شده اعلام کنند و مکه را در کمال آرامش و عظمت فتح کنند.
فتح مبین آن روز برای خیلی‌ها مبین نبود؛ بلکه مبهم و شکست و ذلیلانه تفسیر می‌شد، اما پس از گذشت زمان، مبین بودنش و برکاتش فهمیده شد.