در عالم ما یک پرونده از آنچه هست و آنچه میشود داریم، یک پرونده هم از آنچه باید بکنیم. پرونده اول با خداوند است و دومی با ما.
یکی از چیزهایی که در پرونده خداوند همیشه ثابت است، وجود یک دشمن برای مؤمنین است. خداوند میگوید:
«وَکَذَٰلِکَ جَعَلْنَا لِکُلِّ نَبِیٍّ عَدُوًّا شَیَاطِینَ الْإِنْسِ وَالْجِنِّ» (انعام:۱۱۲)
و این گونه برای هر پیامبری دشمنانی از شیاطین انس و جن قرار دادیم.
تا وقتی دو گرایش مختلف و درگیری نباشد، حرکت معنا نمییابد، تا یک درگیری و تعارضی نباشد، سختی و گذشت و صبر و رشد یافتن با عبور از سختی معنا نمییابد.
اگر دنیا و مظاهر جذابش نبود که پشت کردن به آنها برای خداوند ارزشی نداشت. پس این نظام ربوبیت خداوند است که حکم میکند سختی و دشمنی و درگیری برای ما باشد تا رشد کنیم.
ناظر به این اراده الهی، پرونده ما نیز باز میشود، چه باید کرد با ماست و چه هست و چه میشود با خداوند است.
برخی میگویند خب دشمنی و سختی و ظلم هست دیگر، خودت هم میگویی کار خداست پس آن را بپذیریم و با آن کنار بیاییم!
بله بپذیریم که هست و از بودنش غافل و مضطرب نشویم اما توجه داشته باشیم که خداوند اینها را گذاشته است تا ما بر آنها غالب شویم و رشد کنیم، از سختیها بگذریم و دشمن را به زانو دربیاوریم و شاهد شویم.
👈 «إِنْ یَمْسَسْکُمْ قَرْحٌ فَقَدْ مَسَّ الْقَوْمَ قَرْحٌ مِثْلُهُ ۚ وَتِلْکَ الْأَیَّامُ نُدَاوِلُهَا بَیْنَ النَّاسِ وَلِیَعْلَمَ اللَّهُ الَّذِینَ آمَنُوا وَیَتَّخِذَ مِنْکُمْ شُهَدَآءَ ۗ وَاللَّهُ لَا یُحِبُّ الظَّالِمِینَ» (آلعمران:۱۴۰)