یک شبهه در مواجه به آیات قرآن این است که ما مخاطب قرآن نیستیم و فقط اهل بیت (علیهم السلام) مخاطب قرآن هستند، یک شبهه دیگر این است که فقط مردم زمانه نزول قرآن و عصر حضور معصوم مخاطب آیات قرآن برای مکلف بودن به انجام دستورات آن و پیروی از آیاتش هستند.
اما آیه ۵۲ سوره مبارکه ابراهیم و آیات مشابه آن خط بطلانی بر این سخنان کشیده است:
👈«هذا بَلاغٌ لِلنَّاس»
این قرآن پیامی برای همه مردم است. ناس یعنی توده مردم، نه اینکه یک طبقه یا افراد خاص، همچنین «ناس» محدود به مردم یک زمان نیست که بگوییم حالا که از حضور معصوم محروم هستیم از تلاش برای محقق شدن دستورات قرآن نیز محروم هستیم!
در روایت است از امام صادق(علیه السلام) سوال شد: «ما بال القرآن لایزداد علی النشر و الدرس إلاّ غضاضة؟»
حالت قرآن چگونه است که هرچه خوانده می‌شود و پخش می‌شود، تازه‌تر می‌شود؟
امام پاسخ داد: «لأنّ اللّه تبارک و تعالی لم یجعله لزمان دون زمان، و لا لناس دون ناس، فهو فی کلّ زمان جدید، و عند کلّ قوم غضّ إلی یوم القیامه».
زیرا خداوند قرآن را برای زمان ویژه و مردمانی مخصوص و معین قرار نداد. قرآن در هر زمانی تازه و نو و نزد هر ملتی تا روز قیامت مورد استفاده است.
پس باید بدانیم ما نیز مخاطب قرآن هستیم و بایست برای محقق شدن آنچه قرآن از ما می‌خواهد تلاش خود را بکنیم.