🔰 پارسونز آخرین سفیر انگلیس در زمان پهلوی کتاب خاطراتی دارد به نام «غرور و سقوط» و اطلاعات بسیار جالب و دقیقی از وضعیت کشور از سال‌های مختلف پهلوی ارائه می‌کند.
یکی از آمارها مربوط به تعداد پزشکان ایران در سال‌های ۱۳۵۵ - ۱۳۵۶ است:
👈 «در این تاریخ ایران فقط یازده هزار پزشک داشت و در همین حدود هم پزشک ایرانی در اروپای غربی و ایالات متحده به کار پرمنفعت خویش مشغول بودند، در حالی که به چهل تا پنجاه هزار پزشک نیاز بود. از مجموع یازده هزار پزشک نیز، حداقل نصف آنها در تهران کار می‌کردند، چرا که از طریق کار خصوصی می توانستند جیب‌هایشان را پر کنند. تعداد پرستاران و کادر تعلیم یافته برای خدمات درمانی هم کم بود و برنامه‌ی تعلیم کادر پرستاری و خدمات پزشکی نتایج آنی به همراه نداشت.
کوشش زیادی در جهت تعمیم بیمه‌های اجتماعی برای عده‌ی بیشتری از مردم به عمل آمده بود.
در اوایل دهه ی ۱۹۷۰، این امر فقط به کارگران سازمان یافته و کارمندان دولت محدود می شد.» [۱]
🔰 جمعیت ایران در سال ۱۳۵۵ قریب به ۳۳ میلیون ۷۰۰ هزار نفر بوده است. یعنی به ازای هر ۳ هزار و ۶۳ نفر یک پزشک وجود داشته است آن هم با آن کیفیت تقسیم که عرض شد.
اما الان با اینکه جمعیت کشور چند برابر شده است و مشکلات فراوان و تحریم‌ها و... با وجود اذعان به کمبود پزشک در کشور سرانه پزشک پیشرفت بسیار خوبی به نسبت به پیش از انقلاب داشته است و تقریبا به ازای هر هزار و ۶۶۶ نفر، یک پزشک وجود دارد.
📌در بررسی آمارها وقتی بحث از آنچه تا کنون شده و امیدواری به آینده است باید وضعیت قبل و کنونی را دید و وقتی بحث از ضرورت تلاش برای رسیدن به آرمان‌ها و الگوهای مطلوب است باید به کاستی‌ها پرداخت اما متأسفانه خیلی‌هامان تحت تاثیر القائات دشمنان جای این‌ها را اشتباه می‌گیریم.
.......
📝 [۱] منبع: پارسونز، آنتونی، غرور و سقوط (ایران 1352 – 1357)، مترجم: سید محمدصادق حسینی عسکرانی، چاپ اول، تهران، مرکز اسناد انقلاب اسلامی، زمستان 1390ش ص ۸۲.
..............................................