🎙آیت‌الله ری‌شهری در خاطرات خود نقل می‌کنند:
🔻 در دوران تصدی وزارت اطلاعات، گاه به تناسب موضوع مورد بحث در جلسه‌ی سران قوا حضور داشتم.
این جلسات معمولا شب‌ها برگزار می‌شد و محل برگزاری آن متغیر بود، مرحوم حاج احمد آقا هم به دلیل اینکه رابط جلسه با امام بود، در آن شرکت می‌کرد و به همین جهت، گاه جلسه در منزل ایشان برگزار می‌شد.
🔻 در ماه‌های پایانی جنگ، یک شب جلسه‌ی سران قوا در منزل حاج احمد آقا بود، بنده هم حضور داشتم. در پایان جلسه، امام (رضوان الله تعالی علیه) هم برای مدت کوتاهی تشریف آوردند. ایشان کنار دیوار نشستند. ما هم به صورت نیم دایره روبروی ایشان قرار گرفتیم، آیت‌الله خامنه‌ای در سمت چپ من نشسته بودند و آقای هاشمی رفسنجانی کنار ایشان.
🔻 آقای هاشمی شرایط حاکم بر جبهه‌ها را برای امام توضیح داد و اضافه کرد که حضور نیروهای مردمی در جبهه کاهش یافته و برای تقویت جبهه‌ها لازم است، امام با مردم صحبت کنند.
سخنان آقای هاشمی تمام شد، اما امام همچنان ساکت بود و چیزی نمی‌فرمود. آیت‌الله خامنه‌ای نیز با بیان دیگری پیشنهاد آقای هاشمی را تأیید کردند.
🔻 سخنان آیت‌الله خامنه‌ای که تمام شد، امام فقط چند کلمه فرمود و پس از آن سکوت مطلق جلسه را فرا گرفت و پس از لحظاتی امام تشریف بردند.
🔻 آن چند کلمه‌ی مهم و بسیار آموزنده این بود:
👈هرچه یال و کوپال آنان بیشتر می‌شود، در عمل ضعیف‌تر می‌شوند. مگر در فتح خرمشهر چقدر نیرو داشتند؟!
بعد به اختلافی که میان ارتش و سپاه پیش آمده بود، اشاره کردند و این که رمز قوت آن روز، همدلی و هماهنگی و دلیل ضعف امروز، ناهماهنگی و عدم انسجام نیروهاست.
........
📙منبع: ری‌شهری، محمدمحمدی، خاطره‌ها (جلد اول)، چاپ اول، تهران، مرکز اسناد انقلاب اسلامی، تابستان ۱۳۸۳ش، صص: ۱۹۵_۱۹۶.
ظاهرا این ماجرا مربوط به اختلافات شهید صیاد و محسن رضایی در سال‌های آخر جنگ باشد.
..........
📝 پی‌نوشت:
✅ حضرت آقا به عنوان کسی که نزد امام شاگردی کرده و ایشان را خوب شناخته‌اند، تذکر مهمی دادند:
👈 اگر راه امام را گم کنیم یا فراموش کنیم یا خداى نکرده عمداً به کنار بگذاریم، ملّت ایران سیلى خواهد خورد. (۱۴ خرداد ۱۳۹۴)
✅ جنس ما با رقبا و یا دشمنانمان فرق دارد، ما یک لبیک به خدای آسمان‌ها گفته‌ایم که به او مؤمن باشیم و او را تنها منشاء اثر بدانیم.
یعنی خودمان اسبابی بیش نیستیم و خدا این قدرت را دارد که با کوچک‌ترین اسباب بزرگ‌ترین آثار را بگذارد و ممکن هم است با قوی‌ترین اسباب هم اثر و برکتی در کار ما نگذارد.
ما این را گفته‌ایم و رقبایمان نگفته‌اند. اتکای ما به خدای بزرگ‌تر از خودمان و تجهیزاتمان و دشمنانمان و تجهیزاتشان است.
..............................................