یک شاخصی که خداوند برای پیروی از اولیاء خودش معرفی می‌کند مطالبه اجر نکردن آنها است.
«اتَّبِعُوا مَنْ لَا یَسْأَلُکُمْ أَجْرًا وَهُمْ مُهْتَدُونَ» (یس:۲۱)
از کسانی پیروی کنید که پاداشی از شما نمی‌خواهند و آنان راه یافته‌اند.
این مساله آنقدر مهم است که خداوند در چند آیه مختلف به پیامبر اکرم دستور می‌دهد که به مردم بگو من از شما اجری طلب نمی‌کنم.
«قُلْ لَآ أَسْأَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْرًا» (انعام:۹۰)
بگو: در برابر رسالتم پاداشی از شما نمی‌خواهم.
«یَا قَوْمِ لَآ أَسْأَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْرًا ۖ إِنْ أَجْرِیَ إِلَّا عَلَى الَّذِی فَطَرَنِیٓ ۚ أَفَلَا تَعْقِلُونَ» (هود:۵۱)
ای قوم من! از شما [در برابر ابلاغ رسالتم] هیچ پاداشی نمی‌خواهم، پاداشم فقط بر عهده کسی است که مرا آفریده؛ آیا نمی‌اندیشید؟
درست است که طلبه و روحانی خرج دارد ولی خداوند راه‌های مختلفی برای تامین او تدارک دیده است و همیشه هم مردم خودشان اینقدر لطف و محبت دارند که بدون اظهار نیاز از طلبه‌ها قدردانی می‌کنند.
در روایتی در کافی، حضرت رضا(ع) به یکی از اصحاب خود می‌گویند میایی باهم به سفر عمره برویم؟
آن فرد که پولی نداشته شرمنده می‌شود و با خجالت می‌‌گوید آقا جان امر با شماست ولی من خرجی سفر ندارم.
حضرت ناراحت می‌شوند و استبعاد می‌کنند که یعنی چه این حرف؟ سبحان الله معلوم است وقتی من دارم به تو امر می‌کنم خرجت را هم تکفل می‌کنم.
«فَقَالَ سُبْحَانَ اَللَّهِ مَا کُنَّا نُکَلِّفُکَ وَ لاَ نَکْفِیکَ»
این حکایت و قاعده همه‌جا هست، کافی است در مسیر امر امام باشیم، آنگاه تکفل ما با خود امام است.
البته همه این صحبت‌ها به معنی این نیست که اگر مردم احسان کردند و لطف داشتند و خواستند محبتی کنند طلبه باید رد کند، بلکه به معنی این است که طلبه نه به دنبال پول مردم باشد و نه از آنها مطالبه کند.