✅ برخی افراد تک بُعدی هستند، این افراد در اوج کوچکی هستند و بیش از یک نقطه و امر جزئی را نمی‌توانند ببینند و معمولا هم این نقطه خودشان و کارهای مربوط به خودشان است. آنها خود را مثل خورشید در آسمان می‌بینند که خودشان پرفروغ هستند و بس.
✅ عمده افراد دو بُعدی هستند، یک صفحه را می‌بینند، این افراد از دسته اول بزرگتر هستند اما باز هم محدود هستند، اینها دیگران را هم می‌بینند اما ارتباطات و ابعاد را درست متوجه نمی‌شوند، لازمه نگاه نسبتا محدود این افراد نیز این است که خود را بزرگ می‌بینند، این افراد خود را مثل ماه می‌بینند و دیگران را مانند ستاره‌هایی که اکثرا بی‌نظم و برخی هم منظم در صفحه آسمان پخش شده‌اند.
✅ برخی افراد سه بُعدی هستند، اینها حرکت می‌کنند و تجربه می‌کنند، به اعماق می‌روند و بیش از یک صفحه را درک می‌کنند، متوجه می‌شوند آن ماهی که در آسمان پر ستاره دو بُعدی خود می‌دیدند، قمری بیش نیست که نوری از خود ندارد و آن ستاره‌های کوچک برخی کهکشانی یا منظومه‌ای هستند و هزاران و میلیون‌ها برابر از ماه کوچکشان بزرگتر هستند، می‌فهمند برخی از این ستاره‌ها را که می‌بینند دیگر نیستند و برخی را که نمی‌بینند هستند، می‌فهمند برخی از آن ستاره‌هایی که بی‌نظم و ارتباط می‌دیدند همه به صورتی کاملا منظم و مرتبط با یکدیگر قرار دارند و آنها پیش از آن قادر به فهم آن نبوده‌اند، می‌فهمند آن نقاطی که در یک خط راست با فاصله‌ها و نورهای متفاوت از هم می‌دیدند یک مربع یا مثلث متساوی الاضلاع یا ستاره‌های همسان هستند.
✅ اینکه از امیرالمؤمنین(علیه السلام) روایت است: «إِذا تَفَقَّهَ الرَّفیعُ تَواضَعَ»، وقتی انسان بلند مرتبه تفقه (معرفت عمیق) پیدا می‌کند، متواضع می‌شود، یعنی دیگران و نسبت‌ها و روابط را بیشتر و درست‌تر می‌بیند، از زوایای مختلف با غیر خود ارتباط می‌گیرد و معرفت پیدا می‌کند و می‌فهمد که در این عالم هستی ذره‌ای بیش نیست.
✅ عبادت و اعمال صالح اگر برای انسان دو بُعدی زیاد شود بر نورانیت قمر بی‌نورش! می‌افزاید و خیری برایش ندارد و گاهی خداوند او را به خودش وا می‌گذارد تا کمی سبک شود و از عُجب او کاسته شود اما کسی که زحمت حرکت و کسب معرفت و تجربه را کشیده و بعد سوم پیدا کرده و دیگران را به قدر زحمتش درک کرده، می‌فهمد هرچه هم نورانی شود، نور او از خودش نیست، می‌فهمد هرچه هم بزرگ شود باز ذره‌ای بیش نیست و او فرصت دارد تا رشد کند.