در روایات ترک کردن کار و تلاش نهی شده است و کسی که چنین کند را مورد غضب خداوند دانسته‌اند و از آثارش هم قبول نشدن دعای چنین فردی است.
روایت است امام صادق (علیه السّلام) از یکی از یارانشان سؤال کردند: عمر بن مسلم چه مى‌کند؟
به ایشان می‌گویند: به عبادت رو کرده و دست از کسب و کار کشیده است، فرمود: اى واى! او نمى‌داند کسى که کار را رها کند هیچ دعائى از او به اجابت نمى‌رسد! بعد فرمودند: جماعتى از اصحاب رسول خدا (صلّى اللّٰه علیه و آله) هنگامى که آیۀ شریفۀ «وَ مَنْ یَتَّقِ اَللّٰهَ یَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجاً» نازل شد مغازه‌هاى خود را بستند و در مسجد به عبادت رو آوردند و با خود مى‌گفتند که خداوند ما را کفایت کرد، و این موضوع به گوش رسول خدا (صلّى اللّٰه علیه و آله) رسید نزد آنها فرستاد و پرسید چه چیز شما را بدین کار که کرده‌اید، واداشت؟ گفتند: یا رسول اللّٰه خداوند خود روزى ما را تکفّل فرموده لذا ما به عبادت و پرستش او رو کرده‌ایم.
حضرت فرمود: براستى که هر کس چنین کند دعایش را خداوند اجابت نفرماید، بر شما باد که طلب روزى کنید و به کار و حرفه‌اى بپردازید، سپس فرمود: من دشمن دارم آن کس را که کار را ترک کند و دهان به روى آسمان بگشاید و بگوید: خداوندا، مرا روزى ده، و کوشش را رها کند.